نوشتۀ: داؤد اسعد

فاجعه ادامه مییابد!؟

عقد پیمان استراتیژیک میان افغانستان و ایالات متحدۀ امریکا یکبار دیگر پرده از روی تذویر و ریاکاری سیستم سرمایه سالاری و اندیشه های گلوبالیستی آن برداشت.

دیروز اول می ۲۰۱۲ آنچه قرار بود در خزان سالِ پار صورت می پذیرفت و با تدویر لویه جرگه نتوانست کاملاً عملی گردد، اکنون بزرگترین خدمتگذاری آقای کرزی به حامیانش جامۀ عمل پوشید.

رسانه های غربی که از سفر غیر مترقبه و برگشت عاجل بارک اوباما رئیس جمهور ایالات متحدۀ امریکا و حرکت "شبخونگونه" برای اسارت مردم افغانستان گزارش دادند، به منوال گذشته از افشای مواد این پیمان خود داری کردند. اگر بیاد داشته باشیم در زمان تدویر جرگۀ عنعنوی مردم افغانستان، شرکت کننده گان بایستی پیمانی را که حد اقلِ آگاهی از آن نداشتند، پذیرا می شدند و به آن مهر صحت می گذاشتند. در آنجا چنین توافق گردید که این پیمان بعد از بحث در "شورای ملی" آمادۀ توشیح میان رؤسای جمهور هر دو کشور گردد.

درین گزارشها خاطر نشان می گردد که حکومت بخشهای ازین پیمان را که در رابطه به ایجاد پایگاه های نظامی در افغانستان بوده است از پیمان حذف نموده، زیرا امکانات عملی آن در شرایط کنونی ممکن به نظر نمی رسد. می گویند درین زمینه مذاکرات خیلیها پیچیده و بغرنج بوده است. حال آنکه یک قدرت جهانی جرأت آن را ندارد تا محتوای حد اقل این پیمان را افشاء کند، پس چه گونه می تواند مذاکرات بغرنج بوده باشد، و باز هم بدون نتیجه باقی مانده و ادامه می دهد که یکسال بعد توافقات جداگانه درین زمینه صورت خواهند پذیرفت.

آنچه گفته آمدیم هیچ یک از آلام مردم رنجدیدۀ افغانستان را مداوا نمی کنند. این که ایالات متحدۀ امریکا با تمام نیرو می خواهد خواسته هایش را بالای آقای حامد کرزی رئیس جمهور افغانستان بقبولاند، امری محالی نیست چرا که وی خود به همین منظور تکیه بر اریکۀ قدرت زده تا خواسته های استراتیژیک - سیاسی ناتو - امریکا را برآورده سازد. فکر کنم در مورد مسایل جیوپولیتیک و جیو استراتیژیک افغانستان بحثهای زیادی صورت پذیرفته که ضرورت به تذکری از آن نیست، ولی آنچه درین مقطع زمانی برای غول سرمایه و سیستم مذور سرمایه سالاری در رأس ایالات متحدۀ امریکا دارای اهمیت است، اینست که هیچ فردی به نام رئیس جمهور ایالات متحدۀ امریکا تا حال در خدمت کنسرنهای بین المللی تسلیحات و سرمایۀ مالی قرار نداشته است که بارک اوباما قرار دارد. به همین منظور طراحی این سفر و عقد پیمان استراتیژیک نه با فیگور تخیلیی چون بن لادن و نفوذ "طالبان" ارتباطی دارد و نه با زنده گی مردم افغانستان. هدف اصلی روی انتخابات امسال ریاست جمهوری ایالات متحدۀ امریکا، برگزاری اجلاس ناتو در شیکاگو و در نهایت روی بهره کشی از کشورهای فقیر جهان و چپاول داشته های آنها، گرم نگهداشتن بازار تسلیحات از طریق تأمین مشغولیت و فروش جنگ افزارهای کشندۀ جمعی می چرخد، تا بتوان به دوام ننگین سیستم فرسودۀ سرمایه سالاری چند سالی افزود.

این مطلب را باید دانست که ایالات متحدۀ امریکا در هر صورت خواهان ایجاد پایگاه های نظامی اش در افغانستان است و این تقاضایش را از آن جهت برای یکسال دیگر به تعویق انداخته است تا وضع را تحلیل دقیقتر نماید و در حد امکان دستیاران جدیدی سراغ بیند و روند بعدی کار را به آنان محول گرداند و یا این که اگر اتفاقی به میان آید و "دل یار" رنجشی داشته باشد در آنصورت روی کمکهای مالی خط بطلان کشند و به گونۀ پارینه ها از افغانستان تقاضای غرامات جنگی کنند و از فرستادن محموله های نظامی انکار ورزیده و کشور افغانها را یکسره به دام پاکستان بیاندازند.